Gdyby „Dalekie Zbliżenia” składały się z 10 pierwszych numerów, byłyby kolejnym – po Zeusie, Mesie i duecie Sokoła z Marysią Starostą – kandydatem do miana polskiej, hip-hopowej płyty roku. Nie są, bo po dziesiątym utworze robi się nudno.

Więcej?

http://myband.pl/1382/w-e-n-a-dalekie-zblizenia

W.E.N.A.

Mroku, raper z Koszalina, po nieudanym wejściu na legal ze swoim składem, Bla-Bla, konsekwentnie nagrywa kolejne, solowe płyty w podziemiu. Niestety, z konsekwencją w końcu przesadził:

http://litoslav.blogspot.com/2011/07/mroku-bajki-robotow-2011.html

Ile było hip-hopowych składów z Polski, w których 1 MC odstawał od reszty? W których 1 MC znacząco podnosił poziom wydawnictw? WWO, 2cztery7, Grammatik (przynajmniej z czasów "3"), Dinal, 834. I pewnie wiele więcej. Akurat te 5 grup nasuwa się od razu.

Na wspólnej płycie Człowienia i Shota - najmocniejszych ogniw dolnośląskiego Supa Skillz - nie ma tego problemu. Obaj raperzy uzupełniają się wzajemnie. Shot nie góruje nad Człowieniem i Człowień nie góruje nad Shotem. Żyją w idealnej symbiozie - najlepiej dowodzi temu to, że "Do zobaczenia później" wypada lepiej niż solowe pozycje obu panów z…

"Telehonem" Pablopavo zrywał z łatką ragga'owego wokalisty. "10 piosenkami" utwierdza w przekonaniu, że obecnie jest artystą bardzo trudnym do zaszufladkowania. Choć najchętniej ubrałby kraciastą koszulę, usiadłby gdzieś w okolicy warszawskich kamienic i raczyłby miejskim folkiem w stylu Stanisława Grzesiuka.

"10 piosenek" to tak naprawdę… 12 utworów. W dodatku smutnych. "Telehon" był nie tylko mieszanką stylów, ale i mieszanką nastrojów. Nowy album Pablopavo i Ludzików o ile dalej jest miszmaszem tego pierwszego, o tyle miszmaszu tego drugiego na nim nie uświadczymy. Nawet śpiewając do żywszej, przebojowe melodii (np. mój faworyt z płyty - "Oddajcie kino Moskwa"), Pablopavo atakuje wersami może nie…

Pia 24 VI – Get Ready 4 Open’er! : Arcade Fire

http://litoslav.blogspot.com/2011/06/arcade-fire-w-warszawie.html

Wto 21 VI – Afro Kolektyw

http://litoslav.blogspot.com/2011/06/afro-kolektyw-unplugged-przynajmniej.html

Sokół po raz kolejny występuje w roli narratora, specjalnie pokazując historie nieskrajnie ekstremalne. Tyle że już nie tylko po to, aby słuchacz mógł rozkminić perypetie ludzi, którzy wyrośli w wyjątkowych okolicznościach. Tym razem na stół kładzie czystą brudną prawdę. Ta czysta brudna prawda siedzi w nas samych, kręci się gdzieś po okolicy - między blokami i kamienicami - zahaczając o wspomniane wyjątkowe okoliczności, a jakże.

Wojtek jest w najwyższej formie od czasu storytellingu wszech czasów, "Każdego ponad każdym". W paru numerach z "Czystej Brudnej Prawdy" ociera się o genialność godną praprawnuka Stanisława Wyspiańskiego, czy to w horrorcore'owej konwencji opowiadając koszmary…

Arka Noego, Acid Drinkers, śpiewanie psalmów, Kazik Na Żywo, neokatechumenat - Robert Friedrich jest postacią na tyle barwną i charyzmatyczną, że spokojnie udźwignąłby ciężar solowego projektu. Tym w istocie miała być Luxtorpeda. Okazała się jednak tworem na tyle fajnym i całościowym, że nie mógł do niej przypisać wyłącznie swojej facjaty. Jak powiedział Litza w jednym z wywiadów, Luxtorpeda to zespół, nie projekt - każdy z pięciu muzyków go tworzących jest jego integralną całością. I to słychać.

Tak jak i to, że cały materiał został nagrany na tzw. setkę. Weszli do studia razem, nastroili swoje instrumenty zusammen i…

Parker, Pudel i Siódmy to totalne no-skille z flow tak topornym, jakby żywcem wyjętym sprzed 15 lat. Mimo tego wspólnie nagranym albumem potrafili wzbudzić zainteresowanie słuchaczy i branżowych mediów. Jakim cudem?

Może dlatego, że album niemal w całości wyprodukował Kixnare, przy małej pomocy (3 bity) Roux Spany? Może właśnie dlatego. Przecież i Kixnare, i Roux Spana to kozaccy producenci, a tutaj spisali się na medal. Bity chilloutowe, trochę oldschoolowe, z uwypukloną sekcją rytmiczną - bębny i - w szczególności - handclapy są tu na pierwszym planie. Brzmi to momentami nieco surowo, to prawda, ale nie mniej surowo niż rapujący gospodarze.…

- Pierwszy tytuł brzmiał: "Świr wśród mieszczaństwa". Zmieniłem go, bo ludzie na koncertach rapowali równo ze mną nawet najbardziej ogniste linijki. To znaczy, że wcale nie jestem taki wyjątkowy, a oni mogą się ze mną utożsamiać. A zatem świrów i kandydatów na szaleńców jest więcej - przyznaje w majowej "Machinie" Ten Typ Mes. Może ma rację, może faktycznie, na tle swoich fanów, nie jest taki wyjątkowy. Może więc nie tyle świr wśród mieszczaństwa, co świr wśród rodzimych MCs? W polskim hip-hopie jest miejsce na wielu kandydatów na szaleńców, niestety obecnie dostrzegają to tylko nieliczni raperzy. Kto wykazuje się największą spostrzegawczością?…